กักตัวมาครึ่งทางแล้ว….
ครั้งนี้นับเป็นการกักตัว 14 วันครั้งที่ 3
นับจากสถานการณ์โควิดที่เกิดขึ้น
กักตัวครั้งแล้วครั้งเล่า ครั้งแล้วครั้งเล่า
แต่ก็ยังไม่เคยชินสักที….
การอยู่แต่ในห้องสี่เหลี่ยมทุกวัน
ไม่เห็นเดือน ไม่เห็นดาว ไม่เห็นตะวัน ไม่เห็นท้องฟ้า
มองออกจากหน้าต่างไป ก็เห็นแต่ตึกฝั่งตรงข้าม
ราวกลับถูกพันธนาการด้วยผนังปูนที่โบกล้อมชีวิต
ให้อยู่ในกรอบของสิ่งที่ควรจะเป็น(หรือเปล่า?)….
ใช้ชีวิตไปวัน ๆ แต่ละวันผ่านไป
วันแล้ว วันเล่า วันแล้ว วันเล่า
ราวกลับอยู่ในวงเวียนที่ไม่รู้ว่าจะจบสิ้นเมื่อไหร่
วัน เวลา ดูดกลืนชีวิตที่คงเหลือไปอย่างไม่รู้ตัว
ทุกวินาที ทุกนาที ทุกลมหายใจ
ค่อยค่อยถูกวันเวลากลืนกิน
ฉันตื่นนอน มาโดยไม่รู้ว่าวันนี้คือเวลาไหน
เช้า หรือ สาย หรือ บ่าย หรือ เย็น
รู้อีกทีก็เห็นจากนาฬิกาที่คอยบอกเวลาอยู่ข้างหัวนอน
นาฬิกาเดิน เดิน เดิน อย่างไม่หยุด
ช่วงเวลาชีวิตก็เดินทางอย่างไม่หยุดเช่นกัน
ฉันไม่รู้ ว่าจุดหมายของการเดินทางนี้คือที่ไหน
แต่เพราะว่าฉันไม่รู้ ฉันจึงเดินทาง เดินทางมาที่แห่งนี้
เพื่อตามหาความหมายของการเดินทางของชีวิต….
2 สิงหาคม 2021
ภูมิรพี แซ่ตั้ง